Phomopsis viticola
பூஞ்சைக்காளான்
குளிர்காலத்தில், செயலற்ற மூங்கில்கள் சிறிய கருப்பு புள்ளிகளுடன் வெளிறிய வெள்ளைப் பகுதிகளை கொண்டிருக்கும். தளிர்களின் கீழ் பகுதிகளில் பெரிய மஞ்சள் நிற ஒளிவட்டங்களுடன் எண்ணற்ற சிறிய, கரும்பழுப்பு புள்ளிகள் காணப்படும். புள்ளிகளின் நடுப்பகுதி உலர்ந்து, கீழே விழுந்து, துளைகளை ஏற்படுத்தி காயங்களாக மாறும். கடுமையாக பாதிக்கப்பட்ட இலைகள் சிதைந்து, உடையக்கூடியதாக மாறி, முதிர்ச்சியடைவதற்கு முன்னரே கீழே விழுந்து விடக்கூடும். இலைக்காம்புகள் மற்றும் தளிர்களில், பழுப்பு முதல் கருப்பு புள்ளிகள் நீளவாக்கான வடிவத்தைப் பெற்று,கோடுகளாக மாறும். அவை பெரும்பாலும் ஒன்றிணைந்து, கருத வடிவமற்ற பகுதிகளாக மாறி, திசுக்களை துளையிட்டு அல்லது பிரித்து, தளிர்களை உருக்குலைய செய்யும் அல்லது இறக்கச் செய்யும். பருவத்தின் பிந்தைய காலத்தில், நடுக்காம்புகள் (மஞ்சரிக்காம்புகள்) மற்றும் பெர்ரிகளும் அறிகுறிகளை ஏற்படுத்தும். பழங்கள் பழுப்பு நிறமாகவும், அதன் மேற்பரப்புகள் கருப்பு புள்ளிகளுடன் தோல் போன்றதாகவும் மாறும். பின்னர் பருவத்தில், ராச்சிஸ் (பென்டுங்க்லெஸ்) மற்றும் பெர்ரி மேலும் அறிகுறிகளைக் காட்ட முடியும். நோய்த்தாக்கப்பட்ட நடுக்காம்புகள் வாடி, பெர்ரிகள் அல்லது முழுக் கொத்துக்களையும் முன்கூட்டியே கீழே விழ செய்யும்.
மன்னிக்கவும், போமோப்சிஸ் விடிகோலாவுக்கு எதிராக எந்த மாற்று சிகிச்சையும் நாங்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. இந்த நோயை எதிர்த்துப் போராட உதவும் வகையில் ஏதாவது ஒன்றை நீங்கள் அறிந்திருந்தால் எங்களைத் தொடர்பு கொள்ளவும். உங்களிடமிருந்து தகவலை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறோம்.
உயிரியல் சிகிச்சைகள் கிடைக்கப்பெற்றால், தடுப்பு நடவடிக்கைகளுடன் ஒருங்கிணைந்த அணுகுமுறையை எப்பொழுதும் கருத்தில் கொள்ளுங்கள். புதிய திசுக்களில் நோய்த்தொற்று ஏற்பட்டுவிட்டால், கிடைக்கக்கூடிய இரசாயனங்கள் நோயை ஒழிக்காது, ஆனால் அதன் விளைவுகளை கட்டுப்படுத்தும். சரியான பருவங்களில் அவற்றினை பின்பற்றுவது அவசியம். பரிந்துரைக்கப்படும் தற்காப்பு இரசாயனங்களில் ஃப்ளுசிநாம், மான்கோசெப், டைத்தியனான், ஸிராம் மற்றும் கேப்டன் ஆகியவை அடங்கும். மழை தொடர்ந்து பெய்தால், புதிதாக நோய்த்தொற்று ஏற்படுவதைத் தடுக்க, கூடுதலான பயன்பாடுகள் தேவைப்படும்.
பல ஆண்டுகளுக்கு பாதிக்கப்பட்ட திராட்சைக் கொடிகளில் (மொட்டுகள், மரபட்டை, பதனிடப்பட்ட பெர்ரி மற்றும் மூங்கில்களில்) உள்ள திசுக்களில் பூஞ்சை தனது குளிர்காலத்தைக் கழிக்கும். வசந்த காலத்தின் ஈரமான, ஈரக்கசிவான காலநிலைகளின் போது, அவை வித்துக்களை உற்பத்தி செய்து, தண்ணீர் மற்றும் நீர் துளிகளின் மூலம் அதே தோட்டத்தில் உள்ள பிற புதிய வளரும் திசுக்களுக்கு பரவும். உகந்த வெப்பநிலையான 23 டிகிரி செல்சியசிஸ், ஈரப்பதம் குறைந்தபட்சம் 10 மணி நேரம் நீடித்தால் வித்துக்கள் வெளியேறும். 1 மற்றும் 30° செல்சியசிற்கு இடைப்பட்ட வெப்பநிலையில் வளரக்கூடிய மற்றும் பாதிக்கக்கூடிய திறன் பூஞ்சைக்கு உண்டு. நீடித்த மழை, குளிர் காலநிலை, குறிப்பாக பூப்பூக்கும் மற்றும் பழங்கள் உருவாகும்போது, நோய் அதிகம் ஏற்படுகிறது. நோய்க்கிருமி திராட்சை தோட்டத்திற்குள் பரவக்கூடியது, ஒரு தோட்டத்திலிருந்து பிற தோட்டத்திற்கு பரவக்கூடியது அல்ல. நீண்ட தூரப் பரவுதல் பொதுவாக பாதிக்கப்பட்ட தாவர பொருட்கள் அல்லது நாற்றங்கால்களை எடுத்துச்செல்வதன் மூலம் ஏற்படுகிறது.