Erysiphaceae
பூஞ்சைக்காளான்
இலைகள், தண்டுகள் மற்றும் சில சமயங்களில் கனிகளில் கூட வட்டமான, வெள்ளை நிறப்புள்ளிகள் தோன்றுவது இந்நோயின் ஆரம்பகால அறிகுறியாகும். வழக்கமாக இவை இலைகளின் மேற்பரப்பில் பாதிப்பினை உருவாக்கும் பின்னர் அடிப்புறத்திற்கு பரவத் தொடங்கும். ஒளிச்சேர்க்கையினை இந்தப் பூஞ்சைகள் இடையூறு செய்வதால் இலைகள் மஞ்சள் நிறமாகும். அத்துடன் இலைகள் வறண்டு போதல், திருகுதல், உடைதல் அல்லது சிதைக்கப்பட்ட உருவம் பெறுதல் போன்ற மாறுதல்களுக்கு உள்ளாகும். இதன் பிந்தைய நிலைகளில் மொட்டுக்கள் மற்றும் வளரும் நுனிகள் சிதைந்த தோற்றத்துடன் காணப்படும்.
சல்பர், வேப்ப எண்ணெய், கவோலின் அல்லது அஸ்கார்பிக் அமிலம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையிலான இலைத்திரள் தெளிப்பான்கள் கடுமையான தொற்றுநோயைத் தடுக்கும்.
உயிரியல் சிகிச்சைகள் கிடைக்கப்பெற்றால் தடுப்பு நடவடிக்கைகளுடன் ஒருங்கிணைந்த அணுகுமுறையை எப்பொழுதும் கருத்தில் கொள்ளுங்கள். மாவு போன்ற சாம்பல் நோயால் பாதிக்கப்படக் கூடிய பயிர்களின் எண்ணிக்கையைக் கருத்தில் கொண்டால், எந்த ஒரு குறிப்பிட்ட இரசாயன சிகிச்சையையும் பரிந்துரைப்பது கடினம். ஈரமாகக் கூடிய சல்பர் (3கி/லி), ஹெக்ஸ்சாகொனாஸோல், மைக்ளோபூட்டனில் (அனைத்தும் 2 மிலி/லி) போன்றவகளை அடிப்படையாக கொண்ட பூஞ்சைக் கொல்லிகள், சில பயிர்களில் பூஞ்சை வளர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன.
இலை மொட்டுகள் மற்றும் பிற தாவர சிதைவுகளுக்கு உள்ளே பூஞ்சை வித்துக்கள் குளிர் காலத்தைச் சமாளித்து வாழ்கின்றன. காற்று, நீர் மற்றும் பூச்சிகள், அருகிலுள்ள தாவரங்களுக்கு இந்த வித்துக்களைப் பரப்புகின்றன. பூஞ்சை காளானாக இருந்தாலும், இந்த மாவு போன்ற சாம்பல் நோய், பொதுவாக உலர்ந்த நிலையிலும் உருவாகலாம். இது 10-12° செல்சியஸ் வெப்பநிலையில் உயிர் வாழ்கிறது, ஆனால் உகந்த நிலைகள் 30 ° செல்சியஸில் காணப்படுகின்றன. அடிச்சாம்பல் நோய்க்கு மாறாக, சிறிய அளவிலான மழையும், வழக்கமான காலைப் பனியும் மாவு போன்ற சாம்பல் நோய் பரவுவதை துரிதப்படுத்துகிறது.