Aonidomytilus albus
ਕੀੜਾ
5 mins to read
ਨਿੰਫ਼ਸ ਰਸ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਲਈ ਤਣੇ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਖ਼ੀਰ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਚਿੱਟੇ ਰਸ ਨਾਲ "ਲੇਪ" ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਕਮਲਤਾ ਵਧਣੀ, ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਡੰਡਿਆਂ ਅਤੇ ਪੱਤੇ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਪਾਸੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਲਾਗ ਲੱਗ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਪੱਤੇ ਫ਼ਿੱਕੇ, ਮੁਰਝਾਏ ਹੋਏ ਅਤੇ ਡਿੱਗੇ ਹੋਏ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਗੰਭੀਰ ਰੂਪ ਨਾਲ ਹਮਲਾ ਕੀਤੇ ਪੌਦੇ ਸੁੰਗੜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਲਾਗ ਇੱਕ ਕੱਟਿੰਗ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਧੱਬਿਆਂ ਵਜੋਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਪੌਦੇ ਲਗਾਉਣ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸਨ। ਨਿੰਫ਼ਸ ਦੁਆਰਾ ਭਾਰੀ ਭੋਜਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤਣੇ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਅਕਸਰ ਹਵਾ ਦੌਰਾਨ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੌਦਾ ਤਣਿਆਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਦੀ ਭਰਪਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਨਵੀਂ ਟਾਹਣੀ ਵਧਣੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਾਖਾਵਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਲਾਗ ਵਾਲੇ ਪੌਦੇ ਝਾੜੀ ਵਰਗੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੌਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਮਾੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਟੂੰਡ ਅਯੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੀੜੇ -ਮਕੌੜਿਆਂ ਦੇ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਸੋਕੇ ਕਾਰਨ ਪਹਿਲਾਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਏ ਪੌਦਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਛਣ ਹੋਰ ਬਦਤਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕੈਸਾਵਾ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਰਲ ਐਬਸਟਰੈਕਟ ਵਿੱਚ 60 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁਬਕੀ ਲਗਾਉਣਾ ਕਟਿੰਗਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਏ. ਐਲਬਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋਣ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਘੱਟ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੈ। ਇਹ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਡੰਡੀ ਦੇ ਲੰਬਕਾਰੀ ਭੰਡਾਰਨ ਨੇ ਲਾਗ ਨੂੰ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਕੋਕਸੀਨੇਲਿਡ ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚਿਲੋਕਾਰਸ ਨਿਗਰਿਟਸ ਵੀ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜੈਵਿਕ ਖਾਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜਾਂ ਜੈਵਿਕ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਉਪਜਾਉ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਉਪਲਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੈਵਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਵਾਲੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਪਹੁੰਚ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਅ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਸੰਕਰਮਣ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਸਟੋਰ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮੇਂ ਡਾਈਮੇਥੋਏਟ, ਡਾਇਆਜ਼ਿਨ, ਮਿਥਾਈਲ ਡੈਮੇਟਨ ਜਾਂ ਮੈਲਾਥੀਓਨ (0.01 ਤੋਂ 0.05 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ) ਦੇ ਘੋਲ ਦਾ ਤਣਿਆਂ 'ਤੇ ਛਿੜਕਾਅ ਜਾਂ ਇਸ ਘੋਲ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬੀਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਲਾਥੀਓਨ, ਡਾਇਆਜ਼ਿਨਿਨ ਜਾਂ ਡਾਈਮੇਥੋਏਟ ਵਾਲੇ ਤਰਲ ਪਦਾਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਟਿੰਗਜ਼ ਡੁਬੋਣ ਨਾਲ ਕੈਸਾਵਾ ਸਕੇਲ ਦੀ ਲਾਗ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਲੱਛਣ ਸਕੇਲ ਕੀੜੇ ਐਨੀਡੋਮਾਈਟਿਲਸ ਐਲਬਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਚਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਵਾ ਜਾਂ ਜਾਨਵਰ/ਮਨੁੱਖੀ ਸੰਪਰਕ ਦੁਆਰਾ ਫੈਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸੰਕਰਮਿਤ ਪੌਦਿਆਂ ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਆਵਾਜਾਈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੁਬਾਰਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਟਿੰਗਜ਼ ਵੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਫੈ਼ਲਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਔਰਤਾਂ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਮੁਕੁਲ ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਵਾਨ ਨਿੰਫ਼ਸ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਦੇ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ 'ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚਲਾਉਣੀਆਂ ਢਿੱਲੀਆਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੁਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਡੰਡੀ ਦੇ ਰਸ ਨੂੰ ਬੜੇ ਤੇਜ਼ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਖ਼ੁਰਾਕ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਡੀਹਾਈਡਰੇਟ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ਼ ਇੱਕ ਸਫ਼ੈਦ ਮੋਮਬੱਧ ਰਿਸਾਵ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ-ਚਿੱਟੇ ਕੋਟ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅੰਡਾਕਾਰ ਅਤੇ ਮੱਸਲ ਵਰਗੇ ਪੈਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਰ ਖੰਭਾਂ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਉੱਡ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮਾਦਾ ਖੰਭ ਰਹਿਤ ਅਤੇ ਸੁਸਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਭਾਰੀ ਮੀਂਹ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਪੌਦਿਆਂ ਤੋਂ ਰੋਗਾਣੂਆਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਦੇ ਉਲਟ, ਲੰਮੀ ਖੁਸ਼ਕ ਸਥਿਤੀ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀੜਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਵਧੇਰੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਫੈਲਣ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।