Melolontha melolontha
ਕੀੜਾ
ਸੂੰਡੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੌਦੇ ਮੁਰਝਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਛੱਤਰੀ ਪੀਲੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅੰਗੂਰ ਦੀਆਂ ਵੇਲਾਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਬਾਹੀ ਕਾਰਨ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਹਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਕੁਦਰਤੀ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੋਲ, ਚਮਗਿੱਦੜ, ਕੋਇਲ, ਲੱਕੜਹਾਰੇ, ਚਿੜੀਆਂ, ਭੂਮੀ ਬੀਟਲ, ਵੱਡੇ ਭਰਿੰਡ ਅਤੇ ਟੈਚਿਨਿਡ ਮੱਖੀਆਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ ਜੋ ਕਿ ਕੁਦਰਤੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਹਨ। ਰੋਗਾਣੂ ਉੱਲੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੀਉਵੇਰੀਆ ਬੇਸੀਆਨਾ ਜਾਂ ਮੇਟਾਰਹਿਜ਼ੀਅਮ ਐਨੀਸੋਪਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ। ਪਰਜੀਵੀ ਨੇਮਾਟੋਡਸ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੈਟਰੋਰਹੈਬਡਾਇਟਿਸ ਮੇਗਿਡਿਸ, ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਗਰਬ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਜੇ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੈਵਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਵਾਲੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਪਹੁੰਚ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਮੈਲਾਥੀਓਨ 50 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਈਸੀ ਨੂੰ 400 ਮਿਲੀਲੀਟਰ ਤੇ 600-800 ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ/ਏਕੜ ਆਪਣੇ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਪਾਓ।
ਨੁਕਸਾਨ ਮੇਲੋਲੋਂਥਾ ਮੇਲੋਲੋਂਥਾ ਦੇ ਬਾਲਗ਼ ਚੈਫਰ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਗੂੜ੍ਹੇ ਸਿਰ ਦੇ ਨਾਲ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਬੱਗ 10-20 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਡੂੰਘਾਈ ਵਿੱਚ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਹੇਠਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਲਾਰਵੇ ਚਿੱਟੇ ਪੀਲੇ, ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 5 ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਧੀਆਂ ਸੂੰਡੀਆਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਜਬੜਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਪੀਲਾ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਸਰੀਰ ਮਾਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਅਤੇ 'ਸੀ' ਆਕਾਰ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲਾਰਵੇ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਸੂੰਡੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਭੋਜਨ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ-ਚੱਕਰ ਲਗਭਗ 3-4 ਸਾਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਤੀਸਰਾ ਇਨਸਟਾਰ ਲਾਰਵਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੜ੍ਹਾਂ ਖਾਧੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸੁਰੰਗਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੌਦਿਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਹਿੱਸੇ ਮੁਰਝਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ਼ ਬੀਟਲ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਉੱਡਦੇ ਹਨ।