Batocera rufomaculata
ਕੀੜਾ
ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੀ ਸੱਕ ਨੂੰ ਕੁਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਧਣ ਵਾਲੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚਬਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੱਕ ਦੇ ਜੋੜ ਅਲੱਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਗੰਭੀਰ ਸੰਕਰਮਣ ਦੇ ਅਧੀਨ ਲੱਕੜ ਇੰਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਟਾਹਣੀਆਂ ਟੁੱਟ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਮੁੱਖ ਡੰਡੀ ਟੁੱਟ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਟਾਹਣੀਆਂ ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪੂਰਾ ਦਰੱਖ਼ਤ ਮੁਰਝਾਇਆ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਹੋਇਆ ਮੱਲ ਸੱਕ ਦੇ ਚੀਰਿਆਂ ਜਾਂ ਰੁੱਖ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਰੁੱਖ ਦੀ ਸੱਕ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੇ ਛੇਕ ਸੰਕਰਮਣ ਦੇ ਸੂਚਕ ਹਨ। ਪੌਦਿਆਂ ਅਤੇ ਫ਼ਲਾਂ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ ਵੀ ਸੰਕਰਮਣ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਝਾੜ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੁਕਸਾਨ ਲਾਰਵੇ ਦੁਆਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਦਰੱਖ਼ਤ ਦੇ ਉਪ-ਕਾਰਟੈਕਸ ਵਿੱਚ ਛੇਕ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦਰੱਖ਼ਤ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ਼ ਹਰੇ ਵਧਣ ਵਾਲੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੱਕਾਂ ਨੂੰ ਚਬਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਗਰਬ ਸੁਰੰਗਾਂ ਰਸਦਾਰ ਲੱਕੜੀ ਦੇ ਤਣੇ ਜਾਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਉੱਤੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਰਸਦਾਰ ਲੱਕੜੀ ਵਿੱਚ ਛੇਦ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਅਨਿਯਮਿਤ ਸੁਰੰਗਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਨਾੜੀ ਦੇ ਟਿਸ਼ੂਆਂ 'ਤੇ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਟਿਸ਼ੂਆਂ 'ਤੇ ਪੌਸ਼ਟਿਕ ਤੱਤ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਆਵਾਜਾਈ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ ਸਿਖ਼ਰ ਟਾਹਣੀ ਦਾ ਸੁੱਕਣਾ। ਮੱਲ ਕਈ ਬਿੰਦੂਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਛਿਲਕਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਰਸ ਜਿਹਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ। ਜਵਾਨ ਪੌਦਿਆਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਟਹਿਣੀਆਂ ਜਾਂ ਪੂਰੇ ਦਰੱਖ਼ਤ ਮੁਰਝਾ ਜਾਣਾ ਜਾਂ ਜੇਕਰ ਇੱਕ ਦਰੱਖ਼ਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗਰਬ ਹੋਣ।
ਕੀੜੇ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਟਾਰਿਜ਼ੀਅਮ ਐਨੀਸੋਪਲੀਆ ਜਾਂ ਬੀਉਵੇਰੀਆ ਬਾਸੀਆਨਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਜੇ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੈਵਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਵਾਲੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਪਹੁੰਚ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਕੀਟਨਾਸ਼ਕ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਰਗੈਨੋਫੋਸਫੇਟਸ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਤਣੇ, ਟਾਹਣੀਆਂ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਬਾਲਗ਼ ਬੀਟਲ ਦੇ ਦਾਗ਼ ਲੱਗ ਜਾਣ। ਅੰਦਰ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਛੇਦਾ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰੋ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਡਾਇਕਲੋਰਵੋਸ (0.05%) ਜਾਂ ਕਾਰਬੋਫੁਰਾਨ (3 ਜੀ 5 ਗ੍ਰਾਮ ਪ੍ਰਤੀ ਮੋਰੀ) ਦੇ ਇਮੂਲਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜੀ ਕਪਾਹ ਦੀ ਉੱਨ ਨਾਲ ਭਰੋ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਕੜ ਨਾਲ ਲਗਾਓ। ਆਪਣੇ ਖੱਡਾਂ ਵਿੱਚ ਛੁਪੇ ਹੋਏ ਪੁਰਾਣੇ ਲਾਰਵੇ ਨੂੰ ਅਸਥਿਰ ਤਰਲ ਜਾਂ ਫਿਊਮੀਗੈਂਟ ਦੇ ਟੀਕੇ ਦੁਆਰਾ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤਣੇ 'ਤੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਮੀਟਰ ਉੱਚਾ ਬੋਰਡੋਕਸ ਪੇਸਟ ਲਗਾਓ ਜੋ ਅੰਡੇ ਦੇਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ। ਮੋਨੋਕਰੋਟੋਫੋਸ ਨਾਲ ਪੈਡਿੰਗ (36 ਡਬਲਯੂ. ਐਸ.ਸੀ.10ਐਮ.ਐਲ 2.5ਸੈਮੀ/ਦਰੱਖ਼ਤ ਵਿੱਚ) ਅਤੇ ਕਪਾਹ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜਿਆ ਹੋਇਆ। ਜੇਕਰ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਾਪਰ ਆਕਸੀਕਲੋਰਾਈਡ ਦਾ ਪੇਸਟ ਰੁੱਖ ਦੇ ਤਣੇ 'ਤੇ ਲਗਾਓ।
ਨੁਕਸਾਨ ਬੂਟੋਸੇਰਾ ਰੁਫੋਮੈਕੁਲਾਟਾ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਅਤੇ ਬਾਲਗ਼ ਪੜਾਅ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੀਟਲ 25-55 ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਲੰਬੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਲੰਬੇ ਐਂਟੀਨਾ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਰਗਰਮਕ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਬੀਟਲ ਖ਼ਰਾਬ ਜਾਂ ਤਣਾਅ ਵਾਲੇ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਦੀ ਸੱਕ ਨੂੰ ਕੱਟਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਵਿਕਲਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅੰਡੇ ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਕਟਾਓ ਲਿਆਉਣ 'ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਲਾਰਵੇ ਮੁੱਖ ਤਣੇ, ਵੱਡੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਜਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੱਕ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਉਹ ਲੱਕੜ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੇ ਛੇਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਪਿਉਪੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ਼ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੀ ਮੋਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੀ ਸੱਕ ਅਤੇ ਵਧਣ ਵਾਲੇ ਸਿਰੇ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ਼ 3-5 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ, ਸਲੇਟੀ ਭੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਇਸਦੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਪਾਸਿਆਂ 'ਤੇ 2 ਗੁਰਦੇ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਸੰਤਰੀ-ਪੀਲੇ ਧੱਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਧੇ ਹੋਏ ਲਾਰਵੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਭੂਰੇ ਸਿਰ ਵਾਲੇ ਕਰੀਮ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ 10 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਤੱਕ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਲਾਰਵੇ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਲਈ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਲਾਰਵੇ ਰਸਦਾਰ ਲੱਕੜੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਵੱਡੀਆਂ ਸੁਰੰਗਾਂ ਪੱਤਿਆਂ ਅਤੇ ਫ਼ਲਾਂ ਦੇ ਉਤਪਾਦਨ 'ਤੇ ਬੁਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਊਪੇਸ਼ਨ ਤਣੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਬਾਲਗ਼ ਬੀਟਲ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਅਖ਼ੀਰ ਵਿੱਚ ਉੱਭਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਾਗਣ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਜੀਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ ਤੱਕ ਉੱਡ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੈਲਣ ਵਿੱਚ ਸਹੂਲਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਕੀੜੇ ਦੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਸਾਲਾਨਾ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।