Colaspis hypochlora
ਕੀੜਾ
ਵਿਅਸਕ ਮੋਗਰੀ ਕੀਟ ਵਿਭਿੰਨ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਵਜੋਂ ਖਾਂਦੇ ਹਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਨਾਲ ਛੋਟੀ ਖੁੱਲਿਆਂ ਪੱਤਿਆਂ, ਤਣੇ, ਕੇਲੇ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਭੋਜਨ ਵਜੋਂ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਛੋਟੇ ਫ਼ਲਾਂ ਤੇ ਵੀ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਛਿਲਕੇ ਉੱਤੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਧੱਬੇ ਬਣਾਉਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਕ੍ਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਵਿਕਣ ਲਈ ਅਯੋਗ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਧੱਬੇ ਫ਼ਲ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਹਿੱਸੇ ਉੱਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਤੱਥ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਮੋਗਰੀ ਕੀਟ ਭੋਜਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਨਾਹਦਾਰ ਸਥਾਨਾਂ (ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ ਅਣਉੱਗੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ) ਨੂੰ ਚੁਣਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅੰਡਾਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਧੂਮੱਖੀ ਮੇਲੀਪੋਨਾ ਅਮਾਲਥਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਆ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਰੋਗਜਨਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਤਕਾਂ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਰ ਵੀ ਬੁਰਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲਾਰਵੇ ਤਾਜ਼ਿਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੇ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪੁਰਾਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉਤਕ ਖਾਣ ਲਈ ਸੁਰੰਗ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬਰਸਾਤੀ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਇਸ ਕੀਟ ਦੀ ਘਟਨਾ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਇਸ ਕੀਟ ਲਈ ਹਜੇ ਤੱਕ ਕੋਈ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਇਲਾਜ ਉਪਲੱਬਧ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨਿਵਾਰਕ ਵਾਲੇ ਉਪਾਅ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਨਿਕਾਸ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੀ ਇਕਸਾਰ ਪਹੁੰਚ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਰਸਾਇਣਕ ਨਿਯੰਤਰਣ ਦੀ ਸਿਫ਼ਾਰਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ, ਉਦਾਹਰਨ ਦੇ ਲਈ, ਉਚਿਤ ਨਿਦਾਨਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਪੱਧਰ ਅਨੁਸਾਰ ਉਚੀਤ ਰੂਪ ਨਾਲ ਕੀਟਨਾਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਉਪਯੋਗ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਗੰਭੀਰ ਲਾਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਕੀਟਨਾਸ਼ਕ ਯੋਗਿਕ (0,1%) ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੋਗਰੀ ਕੀਟ ਗੰਭੀਰ ਆਰਥਿਕ ਨੁਕਸਾਨਾਂ ਪੈਦਾ ਨਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹੌਣ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕੀਟਨਾਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਨੁਕਸਾਨ ਕੇਲੇ ਦੇ ਫਲ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਮੋਗਰੀ ਕੀਟ, ਕੋਲਾਪਿਸ ਹਾਈਪੋਚਲੋਰਾ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਿਅਸਕਾਂ ਕੋਲ ਛੋਟੇ ਸਮਾਨਾਂਤਰ ਬਿੰਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਤਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਖੰਭ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਉੜਾਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਂਦਾਵਾ ਹਰੇ-ਪੀਲੇ ਆਂਡੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਕੱਲੇ ਜਾਂ 5 ਤੋਂ 45 ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ। ਤਾਜ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੁਦਰਤੀ ਅਵਸਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਆਂਡੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। 7 ਤੋਂ 9 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਨਵੇਂ ਆਂਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲਾਰਵੇ ਤਾਜ਼ਿਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੇ ਭੋਜਨ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਪੁਰਾਣੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉਤਕਾਂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਵਜੋਂ ਖਾਣ ਲਈ ਸੁਰੰਗਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਇੱਕ ਚਿੱਟਾਂ, ਪਤਲਾ ਅਤੇ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲਾ ਸ਼ਰੀਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਿਰ ਕੁਝ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੰਗ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਿਓਪਾ ਗੰਦਾ ਪੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਵਿਅਸਕ ਬਣਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਗੂੜਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।