Palpita vitrealis
ਕੀੜਾ
ਨੌਜਵਾਨ ਲਾਰਵਾ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਐਪੀਡਰਿਮਸ ਨੂੰ ਖੁਰਚ ਕੇ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉੱਪਰਲੀ ਪਰਤ ਬਰਕਰਾਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਸੁੱਕੇ, ਭੂਰੇ ਜਾਂ ਸਲੇਟੀ ਐਪੀਡਰਰਮਿਸ ਦੇ ਨਾਲ "ਵਿੰਡੋ ਪੈਨ" ਦੀ ਦਿੱਖ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪੁਰਾਣੇ ਲਾਰਵੇ ਪੂਰੇ ਲਾਮਿਨਾ ਨੂੰ ਕੱਟ ਕੇ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹਾ ਨੁਕਸਾਨ ਡੰਡਿਆਂ ਤੱਕ ਫੈਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਗਿਰਾਵਟ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਪੱਤੇ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਜਾਂ ਕਈ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਧਾਗੇ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਿਊਪੇ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣਗੇ। ਪੌਦੇ ਦੇ ਨੁਕਸਾਨੇ ਗਏ ਹਿੱਸਿਆਂ 'ਤੇ ਕਾਲੇ ਫਰਾਸ ਕਣ ਅਤੇ ਪਤਲੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਤੰਤੂ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੀਤੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਨੂੰ ਉਪਰਲੇ ਮੁਕਲਾਂ ਅਤੇ ਫ਼ਲਾਂ 'ਤੇ ਫੀਡਿੰਗ ਹੋਲਜ਼ ਜਾਂ ਗੈਲਰੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜੜ ਤੱਕ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਪੁਰਾਣੇ ਜੈਤੂਨ ਦੇ ਬਗ਼ੀਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚੂਸਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣਾ ਜੈਸਮੀਨ ਕੀੜੇ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਣਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਟ੍ਰਾਈਕੋਗਰਾਮਾ ਅਤੇ ਅਪੈਂਟੇਲਜ਼ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪੈਰਾਸਾਈਟੋਇਡ ਭਾਂਡੇ ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਐਂਥੋਕੋਰਿਸ ਨੇਮੋਰਲਿਸ ਅਤੇ ਕ੍ਰਾਈਸੋਪਰਲਾ ਕਾਰਨੀਆ ਜੈਸਮੀਨ ਕੀੜੇ ਦੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਨ। ਪੀ. ਯੂਨੀਅਨਲਿਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਬੈਸੀਲਸ ਥੁਰਿੰਗੀਏਨਸਿਸ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੱਲਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੈਵਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਵਾਲੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਪਹੁੰਚ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਰੁੱਖ਼ਾਂ ਦੇ ਰਸਾਇਣਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਉਦੋਂ ਹੀ ਵਿਚਾਰਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ 1% ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਲ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਰਸਰੀਆਂ ਜਾਂ ਜਵਾਨ ਬੂਟਿਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਉਦੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ 5% ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੁੱਖ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੈਤੂਨ ਦੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜੈਸਮੀਨ ਕੀੜੇ ਦੇ ਰਸਾਇਣਿਕ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਡਾਈਮੇਥੋਏਟ, ਡੈਲਟਾਮੇਥਰਿਨ ਅਤੇ ਸਾਈਪਰਮੇਥਰਿਨ ਦੇ ਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਤੱਤਾਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਕੀਟਨਾਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਲੱਛਣ ਪਾਲਪੀਟਾ ਯੂਨੀਅਨਲਿਸ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਦੇ ਖ਼ੁਰਾਕ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜੈਤੂਨ ਦੇ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੀੜੇ ਦਾ ਸਰੀਰ ਹਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਲਗਭਗ 15 ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਲੰਬਾਈ ਵਾਲਾ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਿੱਟੇ ਪੈਮਾਨੇ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਖੰਭ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਅਤੇ ਝਾਲਦਾਰ ਹਾਸ਼ੀਏ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਗਲੇ ਖੰਭਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੇ ਅਤੇ ਭੂਰੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਕਾਲੀਆਂ ਬਿੰਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਜੈਤੂਨ ਦੇ ਜਵਾਨ ਪੱਤਿਆਂ, ਫੁੱਲਾਂ, ਫ਼ਲਾਂ ਅਤੇ ਟਾਹਣੀਆਂ 'ਤੇ 600 ਤੱਕ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਹੈਚਿੰਗ ਲਾਰਵੇ ਹਰੇ-ਪੀਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਲੰਬਾਈ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 20 ਮਿਲੀਮੀਟਰ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਇਕਸੁਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਫੈਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਆਮ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਟਿੱਡੇ ਖ਼ਾਸ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ ਇੰਨੇ ਜੋਗੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਨਰਸਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮੱਸਿਆ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹਨ।