Xylella fastidiosa subsp. pauca
ਬੈਕਟੀਰਿਆ
ਨਿੰਬੂ ਜਾਤੀ ਦੇ ਬਹੁਰੰਗੇ ਕਲੋਰੋਸਿਸ ਨਾਲ ਸੰਕਰਮਿਤ ਪੌਦੇ ਜਿੰਕ ਦੀ ਘਾਟ ਵਰਗੇ ਲੱਛਣ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮੱਧਨਾੜੀ ਕਲੋਰੋਸਿਸ ਪਰਿਪੱਕ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਉੱਪਰਲੀ ਸਤ੍ਹ ਤੇ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ। ਛੋਟੇ, ਹਲਕੇ ਭੂਰੇ, ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਉੱਠੇ ਧੱਬੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਲੋਰੋਟਿਕ ਉੱਤਕਾਂ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਪੱਤੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਸਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਲੱਛਣ ਇਕੋ ਟਾਹਲੀ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਕਲੋਰੋਟਿਕ ਖੇਤਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੱਤੇ ਦੇ ਕਿਨਾਰਿਆ ਵੱਲ ਵੱਧਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੱਤੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸਥਿਤ ਜ਼ਖ਼ਮ ਗੂੜੇ ਭੂਰੇ ਜਾਂ ਨੈਕਰੋਟਿਕ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਰੁੱਖ ਘੱਟ ਸ਼ਕਤੀ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰੁਕੇ ਹੋਏ ਵਿਕਾਸ ਵਜੋਂ ਦਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਮਰਦੇ। ਪਤਝੜ ਆਖਰੀ ਟਾਹਲੀਆ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਛੋਟੀ ਪੱਤਿਆਂ ਨਾਲ। ਸਾਖਾਵਾਂ ਦੇ ਝੜਨ ਕਾਰਨ ਫ਼ੱਲ ਝੁਲਸਨ ਦੇ ਨੁਕਸਾਨ ਜਾਂ ਰੰਗ ਵਿਗਾੜ ਦਿਖਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਠੋਰ ਪਰਤ, ਜੂਸ ਦੀ ਘਾਟ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਛਿਲਕੇ ਦਾ ਤੇਜ਼ਾਬੀ ਸੁਆਦ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਜੀਨਸ ਗੋਨਾਟੋਸਿਰਸ ਦੀ ਕੁਝ ਪਰਜੀਵੀ ਭਰਿੰਡਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਿਸ਼ਾਨਚੀਆਂ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਸ ਮਿੰਟ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਆਪਣੇ ਆਂਡਿਆਂ ਵਿਚ ਵਿਕਸਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਵਿਕਾਸਸ਼ੀਲ ਭ੍ਰੂਣ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਮੁੜੇ ਖੰਭ ਦੇ ਪਰਜੀਵੀ (ਸਟ੍ਰੈਪਸੀਪਟਰਾਂਨਸ) ਨੇ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਨਿਸ਼ਾਨਚੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਨਿਸ਼ਾਨਚਿਆਂ ਦੇ ਹੋਰ ਕੁਦਰਤੀ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਕੀਟ ਜਿਵੇ ਕਿ ਟਿੱਡੇ, ਕੁੱਝ ਖੁੱਲੀ ਜੀਵਿਤ ਮੱਕੜਿਆਂ ਅਤੇ ਗਿਰਗਿਟ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੈ। ਜਿਨਸ ਹਰਸੁਟੈਲਾ ਦੀ ਕੁਝ ਉੱਲੀ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜਿਆਂ ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਠੰਢੇ, ਗਿੱਲੇ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੌਰਾਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁੰਨ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੇਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਇਕਸਾਰ ਪਹੁੰਚ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਰੋਗਵਾਹਕਾਂ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਪੀਲੇ ਚਿਪਚਿਪੇ ਕਾਰਡਾਂ ਨੂੰ ਲਟਕਾ ਕੇ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਨਿਸ਼ਾਨਚੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਏਸੇਟਾਮਿਪਰਿਡ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਅਤੇ ਸਤਹੀ ਕੀਟਨਾਸ਼ਕ ਵਰਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਨਿੰਬੂ ਜਾਤੀ ਦੇ ਬਹੁਰੰਗੇ ਕਲੋਰੋਸਿਸ ਦੇ ਲੱਛਣ ਜੀਵਾਣੂ ਜ਼ਾਇਲੈਲਾ ਫਾਸਟੀਡਿਓਸਾ ਕਰਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਬੀਮਾਰੀ ਹੈ ਜੋ ਰੁੱਖ ਦੀਆਂ ਨਾੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਨਲੀਆਂ (ਜ਼ਾਈਲਮ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ) ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੀਜਾਂ ਸਮੇਤ ਛਤਰ ਅਤੇ ਫ਼ੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਿੱਕਾਡੇਲਿਡੇ (ਨਿਸ਼ਾਨਚੀ) ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕਈ ਕੀੜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਦਰਖਤ ਤੋਂ ਦਰਖਤ ਵਿਚਕਾਰ ਲਗਾਤਾਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਫੈਲਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪੱਤੀ ਦੇ ਟਿੱਡੇ ਪੌਦੇ ਦੇ ਜ਼ਾਇਲਮ ਵਿਚਲੇ ਰਸ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਖਾਣ ਦੇ ਦੋ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜੀਵਾਣੂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖਾਣ ਦੀ ਉੱਚ ਦਰ ਅਤੇ ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਨਾਲ ਪੀੜਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਰੋਗਵਾਹਕ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੇ ਲੱਛਣ ਸੰਕਰਮਨ ਤੋਂ ਇਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਪਛਾਣ ਅਤੇ ਇਲਾਜ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।