Xanthomonas alfalfae subsp. citrumelonis
ਬੈਕਟੀਰਿਆ
ਇਹ ਬੀਮਾਰੀ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਤ੍ਰਿਕੋਣੀ ਸੰਤਰੇ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਮਿਸ਼ਰਿਤ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ ਨਰਸਰੀ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿਚ ਸਵਿੰਗਲ ਸਿਟਰੂਮੈਲੋ। ਇਹ ਜਖਮ ਸੰਤਰੇ ਦੀ ਹੋਰ ਕਿਸਮਾਂ ਤੇ ਨਿੰਬੂ ਜਾਤੀ ਦੇ ਕੈਂਕਰ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਸਪਾਟ ਜਾਂ ਧੱਸੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਉਭਰੇ ਹੋਏ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਪੱਤੇ ਤੇ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੋਲਾਕਾਰ, ਭੂਰੇ, ਨੈਕਰੋਟਿਕ ਕੇਂਦਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਚਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅਕਸਰ ਤਰੇੜ ਖਾਏ ਜਾਂ ਛੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਟੁਕੜੇ ਹੋਇਆ "ਗੋਲੀ ਲੱਗਣ ਵਰਗਾ ਛੇਕ" ਛੱਡਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਪਾਣੀ ਭਰੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਫੈਲੇ ਹੋਏ ਪੀਲੇ ਪ੍ਰਭਾਮੰਡਲ ਨਾਲ ਵੀ ਘਿੱਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੌਰ ਵਧੇਰੇ ਆਕਰਾਮਕ ਉਪਭੇਦਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਭਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਨਿੰਬੂ ਜਾਤੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਅਨਿਯਮਿਤ ਹਲਕੇ ਭੂਰੇ ਧੱਬਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਣੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਗੰਭੀਰ ਰੂਪ ਨਾਲ ਲਾਗੀ ਪੱਤੇ ਕਲੋਰੋਟਿਕ ਜਾਂ ਝੁਲਸ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ਡਿੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਵਿਕਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਾਫ ਕਰਨਾ, ਅਸੀਂ ਜ਼ੈਨਥੋਮੋਨਾਸ ਅਲਫਾਲਫੇਇ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਕਲਪਕ ਇਲਾਜ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ। ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰੋ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਜੋ ਇਸ ਬੀਮਾਰੀ ਨਾਲ ਲੜਨ ਲਈ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਸੁਣਵਾਈ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੋਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਇਕਸਾਰ ਪਹੁੰਚ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਨਿੰਬੂ ਜਾਤੀ ਦੇ ਜੀਵਾਣੂ ਵਾਲੇ ਧੱਬੇ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਕੋਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫਲ ਸਪ੍ਰੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਮੋਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਬਚਾਅ ਦੇ ਉਪਾਅ ਅਤੇ ਰਸਾਇਣਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਕੱਲੀ ਤਾਂਬਾ ਆਧਾਰਿਤ ਸਪ੍ਰੇ ਜਾਂ ਇੱਕ ਜੀਵਾਣੂ-ਨਾਸ਼ਕ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਰਸਾਇਣਕ ਮਾਨਕੋਜੈਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਮੱਧਮ ਸ਼ੱਮਰਥਾ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਪੱਤੇ ਦੇ ਨੁਕਸਾਨ ਅਤੇ ਜੀਵਾਣੂ ਵਿੱਚ ਰੋਧਕਤਾ ਦੇ ਵੱਧਣ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਖੁਰਾਕ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਟਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਰੋਗ ਜ਼ੈਨਥੋਮੋਨਾਸ ਅਲਫਾਲਫੇਇ ਜੀਵਾਣੂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੀਵਾਣੂ ਦੇ ਤਿੰਨ ਉਪ ਸਮੂਹ ਹਨ ਜੋ ਲੱਛਣਾਂ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੇਜਬਾਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੇਤ ਦੀ ਨਰਸਰੀਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹਵਾ ਚਲਦੀ ਸਮੇਂ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤ੍ਰੇਲ ਜਾਂ ਉਪਰੀ ਸਿੰਚਾਈ ਨੂੰ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ। ਉਹ ਮਸ਼ੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਮ ਖੇਤ ਜਾਂ ਨਰਸਰੀ ਦੇ ਕੰਮ ਅਧੀਨ ਰੁੱਖ ਤੋਂ ਰੁੱਖ ਤਕ ਮਸ਼ੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਪੱਤਿਆਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਕੁੱਦਰਤੀ ਛੇਦ ਜਾਂ ਛਾਲ 'ਤੇ ਉੱਠੇ ਹੋਏ ਛੇਦ ਜੀਵਾਣੂਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਬਿੰਦੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੀਵਾਣੂਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਉਦੋਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਰੁੱਖ ਵੱਡੇ ਰੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਲੱਛਣ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹਲਕੀ ਬਾਰਸ਼, ਵਧੇਰੀ ਤ੍ਰੇਲ ਅਤੇ ਤੂਫਾਨੀ ਮੌਸਮ ਨਾਲ ਗਰਮ ਤਾਪਮਾਨ (14 ਤੋਂ 38 ਡਿਗਰੀ ਸੈਲਸੀਅਸ) ਬੀਮਾਰੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਫੈਲਣ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਨੁਕੂਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਜਦੋਂ ਮੌਸਮ ਗਰਮ ਅਤੇ ਸੁੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਜੀਵਾਣੂ ਅਤੇ ਲਾਗ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।