Pectobacterium atrosepticum
ਬੈਕਟੀਰਿਆ
ਬਲੈਕਲੇਗ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ, ਤਣੇ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਪਾਣੀ ਭਰੇ ਧੱਬਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜੁੜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਹੋ ਕੇ ਤਣੇ ਤੇ ਵੱਧਦੇ ਹਨ। ਤਣੇ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਉੱਤਕ ਸੜ ਕੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਪੌਦੇ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਪੌਸ਼ਟਿਕ ਤੱਤ ਦੀ ਉਚਿਤ ਆਵਾਜਾਈ ਵਿੱਚ ਰੋਕ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਤਣੇ ਤੇ ਪੱਤੇ ਸੁੱਕਣ ਅਤੇ ਹਰਿਅਾਲੀ-ਹੀਣ ਹੋਣ ਲਗਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਮੁੜ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਪੌਦੇ ਡਿੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਸੌਖੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਿੱਟੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ, ਸਟੋਲੋਨ (ਤਣੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਜੋ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਹੇਠਾਂ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ) ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਦੇ ਸਥਾਨ ਤੇ, ਕੰਦ ਕਾਲੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਸੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬੀਮਾਰੀ ਫੈਲਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਕੰਦ ਜਾਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਗੜਬੜ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਜੀਵਾਣੂਆ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੋਈ ਜੈਵਿਕ ਇਲਾਜ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਉਪਲੱਬਧ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਇਲਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੇਕਥਾਮ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕਸਾਰ ਪਹੁੰਚ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਰੋਗਾਣੂਆਂ ਦੇ ਫੈਲਾਅ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਤਾਬੇ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਪਰ, ਅਜਿਹੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਵਾਤਾਵਰਣ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਰੋਗ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਕੰਦਾਂ ਦੀ ਕਟਾਈ ਤੋਂ ਇਕਦਮ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾਂ ਤੂਰੰਤ ਬਾਅਦ ਹੀ ਬੀਜ ਕੰਦ ਦੀ ਸੜਨ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਮੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਸੜਨ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਵਧਾਵਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉੱਚ ਮਿਸ਼ਰਤ ਸੰਘਣੇ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਖੜਨ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨ ਬਲੈਕਲੇਗ ਦੇ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਟਿਕਾਣੇ ਹਨ। ਜੀਵਾਣੂ ਜਮੀਨ ਤੋਂ ਸੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਰਾਹੀਂ ਜਾਂ ਮਰੇ ਪੱਤਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਪੌਦੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੀੜੇ ਜਾਂ ਔਜਰਾਂ ਤੋਂ ਪੌਦਾ ਦੇ ਨੁਕਸਾਨ ਕਾਰਨ ਸੜਨ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਰੋਗਾਣੂਆਂ ਲਈ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।