Zinc Deficiency
कमतरता
प्रजातीप्रमाणे जस्तच्या कमतरतेची लक्षणे बदलतात पण बरेचसे प्रभाव सारखेच असतात. बऱ्याच प्रजातीत पाने पिवळी पडणे, बहुधा पानातील मुख्य शिरा हिरव्याच रहातात. काही प्रजातीत, कोवळी पाने जास्त प्रभावित होतात पण इतरांत जुनी आणि नवी दोन्ही पाने लक्षणे दर्शवितात. नविन पाने बहुधा बारीक आणि अरुंद असुन त्यांच्या कडा नागमोडी असतात. कालांतराने पिवळे डाग तांबुस होतात आणि वाळलेले (करपट) डाग कडांपासुन येतात. काही पिकात, जस्तच्या कमतरतेत पानाचे देठ शक्यतो लहान असतात म्हणुन फांदीवर पाने (झुडपासारखी) गोळा होतात. नविन पानाचा विकास प्रतिबंधित झाल्याने (खुजी पाने) आणि देठाची लांबी कमी झाल्याने पानाची विकृती आणि देठांची वाढ देखील कमी होऊ शकते.
लागवड केल्यानंतर काही दिवसांनी गादीवाफ्यात किंवा शेतात सेंद्रिय खतांचा वापर केल्याने जस्तच्या कमतरतेची संभावना कमी करता येते.
झिंक सल्फेट असणार्या उत्पादांना रोपवाटीकेतील गादीवाफ्यांवर पसरले जाऊ शकते. लक्षणे लक्षात आल्यानंतर झिंक सल्फेटच्या ०.२-०.५%, अठवड्याच्या अंतराने (३ फवारण्या) फवारण्या केल्या जाऊ शकतात. जमिनीच्या प्रकार आणि सामूवर आणि पानांतील जस्ताच्या मूळ केंद्रीकरणाप्रमाणे वापराच्या दराची शिफारस केली जाऊ शकते. वर सांगीतलेल्या मापदंडांप्रमाणे जमिनीवरील वापर खूप बदलु शकतो पण शक्यतो ते ५ ते १० किलो जस्त प्रति हेक्टर श्रेणीत असतात. उच्च खताच्या प्रमाणाने जस्तची विषासक्तता होऊ शकते त्यामुळे त्याची काळजी घेणे गरजेचे आहे. जस्तची बीज प्रक्रिया करणे हा, हे सूक्ष्म अन्नद्रव्य झाडांना उपलब्ध करण्याचा अजुन एक मार्ग आहे किंवा बियाणे किंवा रोप २-४% झिंक ऑक्साईड द्रावणात बुडवून पेरणी किंवा लागवड करावी.
अल्कधर्मी वालुकामय (उच्च सामू असलेल्या) जमिनी जिथे सेंद्रिय घटक कमी असतात तिथे जस्तची कमतरता ही समस्या असते. जमिनीत स्फुरद आणि कॅल्शियमची पातळी जास्त असलेल्या (कॅल्सरस जमिनी) ठिकाणी देखील झाडांना जस्त उपलब्ध होत नाही. खर तर स्फुरदाच्या वापरामुळे जस्ताच्या शोषणावर विपरित परिणाम दिसु शकतो. चुनखडी किंवा खडू (लाईमिंग)सारखी कॅल्शियमने भरपूर असलेली सामग्री दिल्यासही जमिनीतील आम्लाची पातळी वाढते आणि (जरी जमिनीतील जस्ताची पातळी बदललेली नसली तरी) झाडांना जस्तचे शोषण बरोबर करता येत नाही. जिथे झाडी वाढीच्या काळात जमिनी थंड आणि ओल्या असतात तिथेही जस्तच्या कमतरतेची समस्या होऊ शकते.