Dysdercus cingulatus
किडा
प्रौढ आणि पिल्ले दोन्ही कळ्यांना आणि बंद किंवा अर्धवट उघडलेल्या बोंडाना खातात. ते सरकीतुन बोगदे करतात आणि बिया खातात. नुकसानीत भागात सुक्ष्म जंतु घर करतात ज्यामुळे बोंडे सडतात आणि रंगहीन होतात. बोंडे अकाली गळणे, अकाली उघडणे किंवा पडणे हे सर्वसामान्य आहे. बिया छोट्या असुन तेल सामग्री कमी असणे, सरकीवर डाग असणे आणि अंकुरण्याचा दर कमी असणे ही इतर लक्षणात येतात. बिया लागवडीयोग्य नसतात. डी. सिंग्युलॅटस एकाच रोपात सीमित नसतात अणि इतर कोवळ्या बोंडांवर स्थलांतरीत होतात. जास्त लोकसंख्या झाल्यास सरकीवर डाग आल्यामुळे पिकाची प्रतीचे गंभीर नुकसान होते.
नीम तेलाचे सौम्य केलेले पानांवरील फवारे ह्या उपद्रवाविरुद्ध प्रभावी दिसले आहेत.
नेहमी एकात्मिक दृष्टीकोन ठेवा म्हणजे प्रतिबंधक उपायांबरोबरच उपलब्ध असल्यास जैविक उपचार पद्धतीचा वापर करा. क्लोरपायरीफॉस, एसफेनव्हॅलरेट किंवा इंडोक्साकार्ब असणारी कीटनाशकांचे पानांवरील वापर गुलाबी बोंडअळींवर चांगले काम करतात आणि कपाशीवरील लाल किड्यांची संख्याही कमी करतात असे आढळुन आले आहे. तरीपण, उशीरा होत असलेल्या संक्रमणामुळे रसायनिक नियंत्रण शक्य नाही कारण काढणीच्या वेळीही अंश बोंडात असतील.
डायस्डेरकस सिंग्युलॅटसच्या प्रौढ आणि पिल्लांमुळे नुकसान होते. प्रौढ १२-१३ मि.मी. लांबीपर्यंत वाढतात आणि रंगाने ठळक लाल नारिंगी असतात. डोके लाल असुन पांढरा पट्टा मानेवर असतो, तर ओटीपोट काळे असुन पुढच्या पंखांवर दोन काळे डाग असतात. नर माद्यांपेक्षा छोटे असतात. माद्या सुमारे १३० पर्यंत एकेकटी चकचकीत पिवळी अंडी यजमान रोपाच्या जवळील जमिनीत घालतात. ७-८ दिवसांच्या ऊबण्याच्या काळानंतर अळ्या बाहेर येतात आणि कपाशीच्या रोपांना खाऊ लागतात. त्यासुद्धा लाल असतात आणि त्यांच्या ओटीपोटावर तीन काळे डाग असतात आणि तीन जोड्या पांढरे डाग छातीवर असतात. ह्यांच्या एकुण विकासाचा काळ हवामानाप्रमाने ५०-९० दिवस चालतो. मोसमाच्या शेवटी जेव्हा पहिले बोंड उघडले जात असते तेव्हा संक्रमण होते. पर्यायी यजमानात, भेंडी, जास्वंदी आणि लिंबुवर्गीय पिके येतात.